Opnieuw werken, ziekenhuisopname en de kinderopvang
Werken, ziekenhuisopname en de kinderopvang.
Sinds 2 mei ben ik opnieuw fulltime aan het werk. Op datzelfde ogenblik startte Kaan fulltime op de kinderopvang. Na 6 maanden onafgebroken door te brengen met mijn kind was dit voor beiden een hele aanpassing.
Kaan ging vanaf 29 april 2 halve wendagjes. De opvang die we kozen raadde dit zelf aan. Zowel de eerste als tweede dag liepen jammer genoeg niet van een leien dakje. Kaan was hangerig en weigerde alle flesvoeding. Naast borstvoeding heb ik dikwijls gekolfde flesjes aangeboden, maar sinds hij 4 maanden werd begon hij ze te weigeren.
Zelf was ik er op het werk ook niet bij met mijn gedachten. 30 april ging ik voor het eerst een half dagje werken. Ik had zenuwen alsof ik voor het eerst op een nieuwe baan startte. Maar bij aankomst leek het alsof ik nooit was weggeweest.
In mijn hoofd echter, kon ik alleen maar denken aan mijn kind.
Dat alleen was, omringd door vreemden. Hoe de aandacht moest verdeeld worden over alle kinderen, en hoe Kaan geen enkel herkenbaar gezicht zou zien.
Mijn hart brak in 1000 stukjes.
Mijn verstand sprak wijze woorden, over hoe normaal dit is, en over hoe je als moeder meer verdriet hebt dan je kind. Dat dit er nu eenmaal bij hoort en dat de kinderen er nauwelijks last van hebben.
Mijn hoofd sprak woorden die mijn hart niet horen wou. Want hoe kon het dat Kaan dit niet voelde. Dat enkel moeders het moeilijk hebben bij een afscheid. Alsof men ooit al een baby gesproken heeft en deze het kon beamen. Ik weet binnenin dat Kaan het oprecht moeilijk had. Dat het afscheid voor ons beiden zwaar was. Wat men ook beweren zou.
De maatschappij waarin we leven, doet ons jammer genoeg vaak anders geloven.
De thuiskomst was hartelijk. Kaan wou geen seconde alleen zijn. Zo een aanhankelijk kind was ik niet gewend. Gelukkig volgde er snel een weekend van vele knuffels.
De eerste volle week in de crèche verliep niet beter. Kaan werd ziek, voor de tweede keer in zijn korte leventje, en er was geen beterschap in het vizier. Wat begon met een verkoudheid en luchtweginfectie werd later een zware keelontsteking.
Kaan weigerde nog steeds alle voeding op de crèche en haalde 's nachts de schade in aan de borst.
De koorts liep op en de slapeloze nachten volgden. Deniz en ik wilden wel thuisblijven maar moesten beiden gaan werken.
Gelukkig konden we rekenen op de steun van mijn ouders. Vake kwam voor het eerst babysitten op Kaan en moeke volgde al snel. Dit in combinatie met de antibiotica maakte dat Kaan er stilaan bovenop kwam.
De weken die volgden gingen goed. Kaan werd stilaan zijn vrolijke zelf. Hij begon zijn afgekolfde melk te drinken in de crèche en at flink zijn groentjes en fruit. Het afscheid nemen ging zonder problemen en met een glimlach. Op het werk was ik minder afgeleid en viel alles weer in de plooi.
Je zou denken dat de blog hier eindigt, maar niets is minder waar. Want waar er beterschap kwam, ging het twee weken later opnieuw bergafwaarts. Na een dagje opvang kreeg Kaan 41 graden koorts en moesten we naar spoed. Vanuit het niets werd ons kleintje geveld door een longontsteking. De koorts bouwde niet langzaam op, maar was meteen heel hoog. Wellicht was dit nog een gevolg van de eerdere luchtweginfectie.
Na een week ziekenhuis en intraveneuze medicatie mochten we naar huis. We zijn met ons gezin gebleven in het ziekenhuis. Ik blijven slapen, en Deniz die er werkt, heeft elk vrij moment met ons doorgebracht.
De afgelopen week bracht Kaan thuis door met mijn mama. Mijn schoonfamilie informeert ook dagelijks en zou niets liever willen dan helpen maar ze wonen jammer genoeg in Turkije.
Kaan is stilaan weer aan de beterhand. Hij begon maandag opnieuw in de crèche. En hoewel ik de eerste dagen een heel vermoeid baby'tje heb gehad, zie ik toch dat hij vrolijk is.
Hij voelt zich goed bij de verzorgsters en dat merk ik ook.
Ik bel tegenwoordig ook niet meer naar de crèche om te informeren hoe Kaan zijn dagje loopt. Ik heb vertrouwen en hoop dat men mij belt als er iets zou zijn. Het afscheid is minder pijnlijk en het weerzien dubbel zo fijn.
De eerste 2 maanden zijn voorbij en we nemen beiden stilaan onze plaats in de nieuwe maatschappij. Ik die van moeder die in haar gedachten altijd bij haar kind is en Kaan die van baby die in onze huidige samenleving niet anders kan dan naar de crèche gaan, gezien onze gezinssituatie.
En hoewel ik liever thuis zou zijn bij mijn kleine man, werk ik echt niet enkel voor het extra geld.
Ik werk omdat ik me ook nog nuttig wil maken. Omdat ik het beste wil voor mijn kind en omdat ik in mijn binnenste weet dat Kaan op een moment zal komen waar hij met plezier naar de crèche zal gaan. Om te spelen, te ontdekken en om thuis te komen met tal van leuke verhalen.
Ik werk omdat ik meer wil zijn dan enkel mama, en omdat ik mijn kind trots wil maken. Op wie zijn mama is, wat zijn mama doet.
Al zou een deel van mij uiteraard het liefst van al samen zijn met Kaan.
Ik hoop jullie snel meer te vertellen, maar voor nu sluit ik af.
Liefs,
Heidi, mama van Kaan.
Sinds 2 mei ben ik opnieuw fulltime aan het werk. Op datzelfde ogenblik startte Kaan fulltime op de kinderopvang. Na 6 maanden onafgebroken door te brengen met mijn kind was dit voor beiden een hele aanpassing.
Kaan ging vanaf 29 april 2 halve wendagjes. De opvang die we kozen raadde dit zelf aan. Zowel de eerste als tweede dag liepen jammer genoeg niet van een leien dakje. Kaan was hangerig en weigerde alle flesvoeding. Naast borstvoeding heb ik dikwijls gekolfde flesjes aangeboden, maar sinds hij 4 maanden werd begon hij ze te weigeren.
Zelf was ik er op het werk ook niet bij met mijn gedachten. 30 april ging ik voor het eerst een half dagje werken. Ik had zenuwen alsof ik voor het eerst op een nieuwe baan startte. Maar bij aankomst leek het alsof ik nooit was weggeweest.
In mijn hoofd echter, kon ik alleen maar denken aan mijn kind.
Dat alleen was, omringd door vreemden. Hoe de aandacht moest verdeeld worden over alle kinderen, en hoe Kaan geen enkel herkenbaar gezicht zou zien.
Mijn hart brak in 1000 stukjes.
Mijn verstand sprak wijze woorden, over hoe normaal dit is, en over hoe je als moeder meer verdriet hebt dan je kind. Dat dit er nu eenmaal bij hoort en dat de kinderen er nauwelijks last van hebben.
Mijn hoofd sprak woorden die mijn hart niet horen wou. Want hoe kon het dat Kaan dit niet voelde. Dat enkel moeders het moeilijk hebben bij een afscheid. Alsof men ooit al een baby gesproken heeft en deze het kon beamen. Ik weet binnenin dat Kaan het oprecht moeilijk had. Dat het afscheid voor ons beiden zwaar was. Wat men ook beweren zou.
De maatschappij waarin we leven, doet ons jammer genoeg vaak anders geloven.
De thuiskomst was hartelijk. Kaan wou geen seconde alleen zijn. Zo een aanhankelijk kind was ik niet gewend. Gelukkig volgde er snel een weekend van vele knuffels.
De eerste volle week in de crèche verliep niet beter. Kaan werd ziek, voor de tweede keer in zijn korte leventje, en er was geen beterschap in het vizier. Wat begon met een verkoudheid en luchtweginfectie werd later een zware keelontsteking.
Kaan weigerde nog steeds alle voeding op de crèche en haalde 's nachts de schade in aan de borst.
De koorts liep op en de slapeloze nachten volgden. Deniz en ik wilden wel thuisblijven maar moesten beiden gaan werken.
Gelukkig konden we rekenen op de steun van mijn ouders. Vake kwam voor het eerst babysitten op Kaan en moeke volgde al snel. Dit in combinatie met de antibiotica maakte dat Kaan er stilaan bovenop kwam.
De weken die volgden gingen goed. Kaan werd stilaan zijn vrolijke zelf. Hij begon zijn afgekolfde melk te drinken in de crèche en at flink zijn groentjes en fruit. Het afscheid nemen ging zonder problemen en met een glimlach. Op het werk was ik minder afgeleid en viel alles weer in de plooi.
Je zou denken dat de blog hier eindigt, maar niets is minder waar. Want waar er beterschap kwam, ging het twee weken later opnieuw bergafwaarts. Na een dagje opvang kreeg Kaan 41 graden koorts en moesten we naar spoed. Vanuit het niets werd ons kleintje geveld door een longontsteking. De koorts bouwde niet langzaam op, maar was meteen heel hoog. Wellicht was dit nog een gevolg van de eerdere luchtweginfectie.
Na een week ziekenhuis en intraveneuze medicatie mochten we naar huis. We zijn met ons gezin gebleven in het ziekenhuis. Ik blijven slapen, en Deniz die er werkt, heeft elk vrij moment met ons doorgebracht.
De afgelopen week bracht Kaan thuis door met mijn mama. Mijn schoonfamilie informeert ook dagelijks en zou niets liever willen dan helpen maar ze wonen jammer genoeg in Turkije.
Kaan is stilaan weer aan de beterhand. Hij begon maandag opnieuw in de crèche. En hoewel ik de eerste dagen een heel vermoeid baby'tje heb gehad, zie ik toch dat hij vrolijk is.
Hij voelt zich goed bij de verzorgsters en dat merk ik ook.
Ik bel tegenwoordig ook niet meer naar de crèche om te informeren hoe Kaan zijn dagje loopt. Ik heb vertrouwen en hoop dat men mij belt als er iets zou zijn. Het afscheid is minder pijnlijk en het weerzien dubbel zo fijn.
De eerste 2 maanden zijn voorbij en we nemen beiden stilaan onze plaats in de nieuwe maatschappij. Ik die van moeder die in haar gedachten altijd bij haar kind is en Kaan die van baby die in onze huidige samenleving niet anders kan dan naar de crèche gaan, gezien onze gezinssituatie.
En hoewel ik liever thuis zou zijn bij mijn kleine man, werk ik echt niet enkel voor het extra geld.
Ik werk omdat ik me ook nog nuttig wil maken. Omdat ik het beste wil voor mijn kind en omdat ik in mijn binnenste weet dat Kaan op een moment zal komen waar hij met plezier naar de crèche zal gaan. Om te spelen, te ontdekken en om thuis te komen met tal van leuke verhalen.
Ik werk omdat ik meer wil zijn dan enkel mama, en omdat ik mijn kind trots wil maken. Op wie zijn mama is, wat zijn mama doet.
Al zou een deel van mij uiteraard het liefst van al samen zijn met Kaan.
Ik hoop jullie snel meer te vertellen, maar voor nu sluit ik af.
Liefs,
Heidi, mama van Kaan.
Reacties
Een reactie posten