18 maanden, een mijlpaal (brief aan mijn kind) * 9 maanden in, 9 maanden uit, 9 maanden verder
18 maanden, een mijlpaal (brief aan mijn kind)
*9 maanden in, 9 maanden uit, 9 maanden verder *
Lieve Kaan,
Wat gaat de tijd bijzonder snel. Inmiddels ben je 18 maanden in ons leven. 27 maanden, als ik de zwangerschap meereken. En die eerste 9 maanden, hoefde ik je met niemand te delen.
Ik schreef je al regelmatig brieven, en tracht dit te blijven doen. Ik hoop dat je op deze manier een unieke inkijk krijgt op je levensloop, en dat je weet hoe belangrijk je bent voor ons.
Zoals steeds geef ik eerst een korte opsomming van de sprongen die je de afgelopen tijd maakte. Je bent nog steeds een lange, smalle baby, en je weegt iets meer dan 9 kilogram. Je kledingmaat schommelt tussen de 80 en 86.
Lieve Kaan, mijn klein kaboutertje.
Voor mij ben je nog steeds mijn baby, hoewel je nu officieel een peuter bent.
De afgelopen 6 maanden heb je weer heel wat sprongen doorgemaakt. Je klimt op elke zetel, gaat vliegensvlug de trappen op, en sinds 16 mei, de verjaardag van je papa, wandel je ook zonder hulp. Je durft na bijna 6 maanden eindelijk onze handen en meubels loslaten.
Kaantje, je neemt voor alles de tijd. Precies zoveel als je nodig hebt. Maar eens je vertrokken bent, is er geen houden aan. Dan ben je weer klaar voor de volgende sprong die op je pad komt.
Je eerste tandje kwam op 18 september, na 11 maanden wachten. Maar ondertussen heb je er al meer dan 10. Je eet nog steeds even graag en evenveel. Al veranderde er wel iets zeer belangrijk. Je drinkt niet langer moedermelk. 😔
Sinds 20 maart gaf ik poedermelk aanvullend met borstvoeding. Dit ging nog lange tijd, tot je er op 23 april genoeg van had. Een mooie, spontane afbouw. Op je eigen tempo, wanneer je er zelf klaar voor was. Sindsdien kom je nog nauwelijks clusteren, en enkel op momenten dat je het moeilijk hebt. Half mei was zowat de laatste keer. Sporadisch voor troost, maar zeker niet voldoende. Als moeder heb ik nooit gedacht dat ik borstvoeding kon geven, laat staan 19 maanden lang.
Kaan, je maakt me trots op elk vlak.
Je spreekt al tal van woorden uit zoals: mama, papa, baba, dada, dat, kom, kijk, op, woef en boe!
Je wordt gelukkig van muziek, duplo, boekjes en puzzels.
Lieve Kaan, ik weet nog dat ik schreef dat je gevoelig was, en dat je het moeilijk had in vreemde ruimtes. Dit hebben we gelukkig opgelost. Sinds enkele maanden ben je thuis, en vangt moeke jou dagelijks op. Vaarwel crèche, vaarwel stress. Ik kan enkel maar zeggen dat we twee crèches probeerden met schatten van verzorgsters, maar dat dit gewoon niet ging voor jou.
Hoe goed men ook zijn best deed. Je was niet altijd gelukkig.
Sinds je bij moeke bent, maak je sprongen in je ontwikkeling en ben je een flinke eter, vrolijke peuter, en blij met alles wat op je af komt.
Slapen doe je de laatste tijd vaker bij ons, dan in je eigen bed. Maar we geloven dat dit ook een fase is. Perfect afgestemd op je leeftijd. De angst die je snachts hebt als je alleen bent, is perfect normaal voor de sprong in je ontwikkeling die je doormaakt.
En de nachten dat je bij ons ligt, slapen we met ons drieën als een roos. Behalve dan als de tandpijn je wakker houdt.
Kaan bedankt dat je ons leerde om te genieten van de kleine dingen in het leven. Bedankt voor alle lieve knuffels die je ons geeft, en voor elke natte zoen. 😘 Je bent onze engel.
Liefs,
Je mama en papa
*9 maanden in, 9 maanden uit, 9 maanden verder *
Lieve Kaan,
Wat gaat de tijd bijzonder snel. Inmiddels ben je 18 maanden in ons leven. 27 maanden, als ik de zwangerschap meereken. En die eerste 9 maanden, hoefde ik je met niemand te delen.
Ik schreef je al regelmatig brieven, en tracht dit te blijven doen. Ik hoop dat je op deze manier een unieke inkijk krijgt op je levensloop, en dat je weet hoe belangrijk je bent voor ons.
Zoals steeds geef ik eerst een korte opsomming van de sprongen die je de afgelopen tijd maakte. Je bent nog steeds een lange, smalle baby, en je weegt iets meer dan 9 kilogram. Je kledingmaat schommelt tussen de 80 en 86.
Lieve Kaan, mijn klein kaboutertje.
Voor mij ben je nog steeds mijn baby, hoewel je nu officieel een peuter bent.
De afgelopen 6 maanden heb je weer heel wat sprongen doorgemaakt. Je klimt op elke zetel, gaat vliegensvlug de trappen op, en sinds 16 mei, de verjaardag van je papa, wandel je ook zonder hulp. Je durft na bijna 6 maanden eindelijk onze handen en meubels loslaten.
Kaantje, je neemt voor alles de tijd. Precies zoveel als je nodig hebt. Maar eens je vertrokken bent, is er geen houden aan. Dan ben je weer klaar voor de volgende sprong die op je pad komt.
Je eerste tandje kwam op 18 september, na 11 maanden wachten. Maar ondertussen heb je er al meer dan 10. Je eet nog steeds even graag en evenveel. Al veranderde er wel iets zeer belangrijk. Je drinkt niet langer moedermelk. 😔
Sinds 20 maart gaf ik poedermelk aanvullend met borstvoeding. Dit ging nog lange tijd, tot je er op 23 april genoeg van had. Een mooie, spontane afbouw. Op je eigen tempo, wanneer je er zelf klaar voor was. Sindsdien kom je nog nauwelijks clusteren, en enkel op momenten dat je het moeilijk hebt. Half mei was zowat de laatste keer. Sporadisch voor troost, maar zeker niet voldoende. Als moeder heb ik nooit gedacht dat ik borstvoeding kon geven, laat staan 19 maanden lang.
Kaan, je maakt me trots op elk vlak.
Je spreekt al tal van woorden uit zoals: mama, papa, baba, dada, dat, kom, kijk, op, woef en boe!
Je wordt gelukkig van muziek, duplo, boekjes en puzzels.
Lieve Kaan, ik weet nog dat ik schreef dat je gevoelig was, en dat je het moeilijk had in vreemde ruimtes. Dit hebben we gelukkig opgelost. Sinds enkele maanden ben je thuis, en vangt moeke jou dagelijks op. Vaarwel crèche, vaarwel stress. Ik kan enkel maar zeggen dat we twee crèches probeerden met schatten van verzorgsters, maar dat dit gewoon niet ging voor jou.
Hoe goed men ook zijn best deed. Je was niet altijd gelukkig.
Sinds je bij moeke bent, maak je sprongen in je ontwikkeling en ben je een flinke eter, vrolijke peuter, en blij met alles wat op je af komt.
Slapen doe je de laatste tijd vaker bij ons, dan in je eigen bed. Maar we geloven dat dit ook een fase is. Perfect afgestemd op je leeftijd. De angst die je snachts hebt als je alleen bent, is perfect normaal voor de sprong in je ontwikkeling die je doormaakt.
En de nachten dat je bij ons ligt, slapen we met ons drieën als een roos. Behalve dan als de tandpijn je wakker houdt.
Kaan bedankt dat je ons leerde om te genieten van de kleine dingen in het leven. Bedankt voor alle lieve knuffels die je ons geeft, en voor elke natte zoen. 😘 Je bent onze engel.
Liefs,
Je mama en papa
Reacties
Een reactie posten