Bijna tijd voor school

Bijna zover, de allereerste schooldag.

Zoveel gedachten en gevoelens die dit bij me losmaakt. Ik besef nu nog meer dat ik me emotioneel voel. 

Dat ik soms niet eens een blijf weet met mezelf. Op 1 september zal Kaan voor het eerst naar de kleuterklas gaan. Hij ging slechts 6 maanden naar een kinderdagverblijf en deze gingen niet zonder vallen en opstaan. Deze periode was zwaar voor hem. En hij had hier veel moeite mee vanwege zijn introverte karakter. Kaan bloeit open en is zo sociaal als hij zich goed voelt in zijn vel. Bij mensen die hij vertrouwt. Zoals er twee schatten van 'juffen' waren in de crèche. Maar wanneer je die zekerheid wegneemt en andere in de plaats zette, dan kroop hij in zijn schulp, speelde hij niet, at hij niet en was hij een ander kind. 

Gelukkig ging moeke in pensioen en nam zij alle zorgen van de baan. Ondertussen is Kaan opengebloeid en zo gelukkig. Toch bevangt de angst me voor wat komen gaat. School... 

Ik moet dit kaderen zodat jullie dit gevoel begrijpen. Wanneer ik terug denk aan de kleuterschool dan is dit traumatisch voor mij. Ik werd gepest. Hard gepest. Zo erg dat het uiteindelijk resulteerde in veranderen van school. 

Zonder hier te diep op in te gaan moet ik enkele gebeurtenissen van me afschrijven zodat je een idee hebt van de ernst van de situatie. Ik ging naar een katholieke uniform school. In de kleuterklas kreeg ik ooit een houten handvat van een springtouw op mijn neus. Ik was toen 3,5. Mijn neus bloedde. Datzelfde jaar kreeg ik slaag van een meisje, en toen ik dit meldde aan de juf, ontkende het meisje en belandde ik in de hoek. Diezelfde juf 'vergat' me, na de speeltijd van 10u. uit de hoek te halen en liet me in de regen staan. Niet even maar tot na de middag pauze. Toen kwam mijn tante, en reddende engel, naar school om mijn nichtje te brengen die bij de tandarts was geweest. Ze vond mij, tegen de muur, in de gietende regen, en bracht mij naar de klas van mijn nicht, die 3 jaar ouder was. Een peuter van 3,5 jaar, 3 uur doorweekt, in de regen. Daar bleef ik tot de dag om was. Die juf wil ik nu, nooit tegenkomen, uit schrik voor mezelf. En wat ik zou doen. Dit is maar 1 van de vele verhalen. Mijn hoofd werd meermaals tegen een bakstenen muur geklopt. Ik werd naar huis gevolgd, mijn schoolgerief werd gepikt, een leerling plaste erop en daarna kreeg ik het terug. 

Mijn ouders gingen keer op keer, bijna dagelijks naar de leerkrachten, de directie, zelfs tot bij het bisdom, het toenmalig PMS (clb) en de scholengemeenschap, maar er veranderde niets. Ik werd zo ziek dat ik braakte telkens bij het einde van een schoolvakantie. 

Ik veranderde van school op het einde van het vierde leerjaar. De laatste 2 jaren waren de beste die ik ooit kon wensen. Ik was niet de populairste en ook geen outsider. Mijn nieuwe school was 'normaal'. Plagen gebeurde, zoals op elke school, maar daar bleef het bij. Ik had vrienden. Ging naar zeeklassen, Frankrijk, Ardennenklassen. Maakte vrienden voor het leven. En ik heb top herinneringen aan deze school. Later deed ik zelfs mijn stage voor leerkracht op deze bewuste school. Ook het secundair onderwijs was een droom met fijne herinneringen. Dus veel hangt af van de schoolomgeving. Iets waar je als ouder geen invloed op hebt! 

Na bijna 30 jaar, schrijf ik dit voor het eerst neer. Omdat de herinneringen er altijd waren, maar die me sterkte. Ik geloof nog steeds dat ik, mede door de pesterijen, zo sterk in mijn schoenen sta. Dat ik de kleinste dingen waardeer. Dat ik soms een grote mond heb, en me niet langer laat doen. 

Maar toch komt de angst weer om de hoek kijken. Sinds korte tijd. Sinds ik Kaan inschreef in de kleuterklas. Ik merk dat die eerste schooldag me onbewust meer doet dan ik zou willen. Dat ik hier van wakker lig. Onbewust heb ik toch een trauma dat ik blijkbaar niet helemaal verwerkte. Ik heb schrik. 

Zo spoken er al dagen verschillende dingen in mijn hoofd. Wat als Kaan er niet bij hoort? Zullen ze wel lief zijn voor hem? Zullen ze hem niet pijn doen? Kaan wilt iedereen knuffelen, ieders vriend zijn. Op de speeltuin krijgt hij wel eens een duw als een kindje dit niet wilt. Andere kindjes huilen of rennen weg. En nog andere knuffelen terug. Maar wij zijn in de buurt. Wat als dit op school gebeurd? Wat als de leraren dit 'niet zien'? Zoals in mijn oude school gebeurde. 

Zal er niemand zijn die Kaan pijn doet, of plaagt? Zullen ze lachen met zijn naam? Zal er sprake zijn van racisme? 

Mijn kind zal voor de eerste keer kennismaken met deze omgeving. Hij is daar denk ik klaar voor. Al langer dan ik. Hij laat op verschillende manieren merken dat hij schoolrijp is. Op cognitief vlak, op vlak van motoriek. Maar op sociaal vlak, is het bang afwachten. Hoe zal hij reageren in deze nieuwe omgeving. Zal hij opnieuw in zijn schulp kruipen, of zal hij openbloeien? Zal hij geborgenheid vinden bij een juf, meester, vriend of vriendinnetje? 

Mijn hoofd draait overuren. Mijn hart slaat til. Mijn klein kaboutertje gaat naar school. Voor de allereerste keer, weg van huis. Ver weg. Terwijl kleine broer bij moeke blijft. Zal hij het begrijpen? 

Waarom moet hij 'weg' terwijl broer bij moeke mag blijven? Hoe leg je dit uit aan een klein ventje? Omdat de maatschappij dit verwacht. Zal hij jaloers zijn? Hoe lang zal de aanpassing duren? Volgt er een moeilijke periode in de peuterpubertijd? 

In Nederland starten kinderen op 4 jaar met school. In het Verenigd Koninkrijk op 5 jarige leeftijd. In Turkije ook op 5 jarige leeftijd. In België op 2,5. Vanwege corona wachtten we tot september. Kaan sturen voor de maand juni, vonden we geen meerwaarde. Hij zal dus net geen 3 jaar zijn. 

We weten ook dat de kleuterklas niet verplicht is, maar we hebben het gevoel dat dit goed gaat zijn voor ons kleintje. Dat hij kan spelen met leeftijdsgenoten. Dat hij kan geprikkeld worden om nieuwe dingen te leren. 

Anderzijds blijft de angst me om de keel grijpen. Angst voor het onbekende. Ik besef dat elke ouder schrik heeft voor de sprong in het diepe. Maar toch denk ik vanwege het jeugdtrauma dat ik 7 jaar lang meemaakte, dat ik niet objectief kan redeneren als het aankomt op de eerste schooldag. 

Ik hoop van harte dat Kaan wordt aanvaard. Dat hij een plaatsje vindt. En dat ze hem zullen omarmen. Ik hoop dat hij de herinneringen krijgt die ik had vanaf het vijfde leerjaar. Dat hij vrienden maakt, misschien wel voor het leven. Ik hoop dat hij gelukkig mag zijn, zoals thuis. En dat hij met plezier naar school vertrekt. 

Het is bijna zover. Het is altijd een stuk loslaten, maar hopelijk kan ik binnen enkele maanden mooie verhalen schrijven. Over de lach op Kaan zijn gezicht, wanneer hij thuiskomt. Over al het leuks dat hij zal beleven. Ik hoop het echt. Ik hoop, ik bid, en ik droom.

En tot die tijd, lig ik toch een beetje wakker.

Liefs, Heidi.

Een (bezorgde) mama. ❤️