Bevallingsverhaal: de geboorte van Ilkay

Bevallingsverhaal: de geboorte van Ilkay

Hoe we voor de tweede keer ouders werden, van een zoontje. 

Op 1 maart 2021 werd ons tweede kindje geboren. Ilkay. De broer van Kaan. En hoewel wij dezelfde zijn, is elke bevalling, en elk kind uniek.

Veel mensen zeiden ons dat een eerste kind, de weg baant voor een tweede. Een tweede bevalling gaat sneller. Je baarmoederhals verstrijkt sneller en de duur van de weeën is minder...

Desondanks dit advies, probeerde ik opnieuw uit te gaan van het ergste. Deze ingesteldheid hielp me door de eerste keer, en dan kan het enkel maar meevallen toch?

Ons verhaal start op zaterdag 27/2.  Om 23u20 verlies ik mijn slijmprop. Mijn weeën beginnen langzaam aan. Om de 10 minuten. Ik ga naar beneden en open een film op Netflix met Deniz. Rond 3u00 bellen we mijn ouders om te vertrekken. Mijn moeder zal op Kaan letten terwijl we in 't ziekenhuis zijn. De weeën komen dan om de vier minuten. Rond 4u00 is mijn moeder hier. De weeën worden intens en komen korter na elkaar. Deniz helpt zoveel hij kan. Ik wil dat hij een beetje slaapt zodat hij fit is om te helpen in het ziekenhuis. Mijn mama helpt me met de weeën op te vangen. Ze worden heviger en volgen korter op elkaar. 

Zondag 28/2

Om 8u00 maak ik Kaan wakker en geef ik hem zijn flesje. Om 12u00 drink ik een beetje soep op advies van mijn moeder, maar ik heb amper eetlust. Kort daarna vertrekken we naar het ziekenhuis. De weeën volgen elke twee minuten. Ik heb drie weeën van de ingang tot aan het verloskwartier. Wanneer we aankomen volgt eerst een covid test en de monitor. De situatie is vanwege corona anders dan normaal. 

De weeën worden erger, tot 15u00. Op dat moment ben ik 32 uur wakker waarvan zestien uur weeën. Ik vermoed dat zowel mijn baby als ik te moe zijn. Mijn lichaam kan niet meer. Ik ben op. De weeën komen opnieuw langzamer, er zit vijf minuten tussen en ze nemen af in kracht. Volgens de vroedvrouw heb ik amper drie centimeter ontsluiting. Een ontgoocheling. 

Ik wil wandelen, bewegen, maar de vroedvrouw wilt me liever aan de monitor. De bevalling is bezig en het zijn geen voorweeën, maar we besluiten om toch naar huis te gaan. Het ziekenhuis is immers slechts 1 kilometer van onze woonst en hier hebben we geen vrijheid. Hier ben ik op het bed gekluisterd. 

Na overleg met de gynaecoloog en de nodige controles mogen we vertrekken. Rond 18u00 zijn we opnieuw thuis. Nog steeds komen de weeën elke vijf minuten. Ik besluit om zoveel mogelijk te bewegen, stilzitten lukt niet meer van de pijn. Hoewel ik bijna twee dagen wakker ben, stofzuig ik de living en begin ik de salonkast te sorteren. Duidelijke signalen van nesteldrang. Ik ben zo gelukkig dat ik opnieuw thuis ben bij Kaan en weg uit het ziekenhuis. Omwille van de covid pandemie heb ik absoluut geen zin om in het ziekenhuis te zijn. Mijn wens was een thuisbevalling, maar dit bleek geen optie in onze gemeente. Er zijn geen vroedvrouwen die thuisbevallingen doen. De stress speelt me parten. 

Thuis besluit ik zoveel mogelijk met Kaan te spelen. Dit leidt me af van de pijn. De weeën blijven om de vijf minuten komen. Om 20u30 maak ik een flesje voor Kaan en ga ik liggen naast hem. Mijn moeder besluit om te overnachten vermits de bevalling volop gaande is. Ook Deniz helpt waar hij kan. Ik val in slaap terwijl mijn weeën afnemen in kracht. Tussen het slapen door word ik wakker van de weeën en moet ik regelmatig plassen. Om 3u00 word ik wakker omdat ik voel dat m'n water is gebroken. We verwittigen mijn moeder en maken ons gereed. 

Deniz pakt onze laatste spullen en we besluiten om te vertrekken naar het ziekenhuis. 

Ik geef Kaan nog een dikke kus en knuffel terwijl hij slaapt en rond 4u00 zijn we in 't ziekenhuis.

Maandag 1 maart.

We komen binnen en mogen meteen naar het verloskwartier. Opnieuw moet ik aan de monitor. Ik vraag een kamer met bad, omdat ik net zoals bij Kaan de meeste weeën in bad wil opvangen. Terwijl ik in de kamer lig, krijg ik geen toestemming om in bad te gaan. De jonge vroedvrouw van dienst werkt liever niet met een doppler en wilt ten alle tijden de hartslag van onze baby kunnen volgen. Onbegrijpelijk aangezien er geen redenen zijn om aan te nemen dat er iets met de baby zou zijn. 

Ik word stilaan lastig en de pijn wordt steeds heftiger... Ook rondwandelen word nauwelijks toegelaten. In plaats daarvan moet ik op bed blijven liggen. Ik draai me op handen en knieën op het bed en de monitorbanden schuiven weg. Er komt een stagiair die reageert op het alarm en plaatst alles terug. Ik vraag opnieuw om in bad te gaan, en weer is het antwoord nee. Dit scenario herhaalt zich telkens opnieuw. De vroedvrouw helpt niet. 

Ze komt elk uur kijken, en telkens wanneer ik de banden wil afdoen volgt een opmerking. Uiteindelijk gaan de banden om 11u00 uit. Voor heel even dan toch. Ik facetime met het thuisfront en ben blij om Kaan te zien. Ik mis hem. Tijdens het bellen door voel ik elke wee en besluit ik om in te haken. Ik vang de weeën van armoe op aan de rand van mijn ziekenhuisbed. Rondwandelen helpt en Deniz masseert mijn rug. 

Hoe graag ik ook in bad wil, het mag niet. Dan start een nieuwe vroedvrouw. Er volgt een debriefing en ik moet opnieuw voor de zoveelste keer aan de monitor. Volgens de vroedvrouw heb ik nog steeds amper vier centimeter. Na bijna twee dagen in arbeid.  

De pijn daarentegen is bijna zo erg als mijn persweeën van mijn eerste bevalling. Ik plaats het hoofdeinde van mijn bed zo hoog mogelijk en steun opnieuw op mijn handen en knieën. Aangezien ik vast gebonden ben aan de monitor heb ik nauwelijks ruimte om te bewegen. 

Deniz steunt me bij elke wee. Hij masseert mijn onderrug. Aanvankelijk zacht en dan steeds harder. Masseren helpt me niet meer. De monitor naast ons piept voortdurend en de banden zitten alles behalve op zijn plaats. 

Ik vraag Deniz om hulp te halen. Door een shiftwissel is de eerste vroedvrouw EINDELIJK vervangen door iemand anders. De stagiair volgt nog steeds mee. 

Mijn gynaecoloog komt langs en stelt voor om me in te leiden met oxytocine. Mijn vruchtwater raakt immers stilaan op en droog bevallen geeft kans op infecties bij mezelf en de baby. Ik heb dus niet echt een keuze. Om 13u20 volgt de inleiding. Daarna komt elke wee scherp, met een strakke timing. De pijn is ondraaglijk. Om 14u50 komen de weeën om de minuut. Ik hou het niet langer van de pijn en heb tot dan alles alleen gedaan met Deniz. Zonder hulp van een vroedvrouw. 

Eigenlijk had ik toen moeten weten dat ik persweeën had. Maar ik werd niet geloofd. Ik duwde op 't belletje en de vroedvrouw kwam. Omdat ik 'maar' vier centimeter had, vroeg ik een epidurale. Wetende dat je ongeveer 1 centimeter per uur hebt gemiddeld en ik dus nog 6 uur ging afzien, na 39 uur arbeid, was dit de enige redding. Alles werd klaargemaakt en de anesthesist kwam. Tijdens het ontsmetten van mijn rug volgde opnieuw een wee, en nog een en nog een. Ik kreeg een prik met lokale verdoving en de sonde werd geplaatst. Daarna werd het alsmaar erger. Ik huilde van de pijn. Ik vroeg de vroedvrouw om alstublieft te stoppen. Ik moest naar toilet en wou dit niet in het bijzijn van mijn man of de anesthesist. 

De vroedvrouw nam de leiding en riep om onmiddellijk aan de kant te gaan. Ik lag plat op de matras. Op mijn rug, zonder beugels. Ze onderzocht me en zei dat ze het hoofdje zag. Dat ik nu ging bevallen. Geen tijd meer voor epidurale. De sonde was er wel, maar de volle spuit lag nog op tafel naast me. De anesthesist werd aan de kant geschoven en de stagiair kreeg commando's. De stagiair moest meteen mijn gynaecoloog bellen. Alles ging zo snel. Deniz werd onwel en rende naar de badkamer om zich op te frissen. Binnen de minuut was hij terug. Hij zette zich naast me in de stoel en ik greep zijn hand vast. De vroedvrouw riep alles door elkaar 'goed bezig, nog twee keer persen en je hebt je kindje in je armen' 'bel de gynaecoloog! ' 'neem de tafel! ' 'de handschoenen, de schort' kom hier. 

Ik kan het niet. Heel mijn lichaam was in shock. Ik was zenuwachtig. Het zou me niet lukken. Ik huilde. De vroedvrouw verzekerde me dat alles goed kwam. Ze moedigde me aan en het hoofdje kwam. Mijn man hield mijn been in de lucht. De beugels werden in sneltempo geplaatst en mijn gynaecoloog kwam binnen. Daarna volgde de schouders. Ik mocht Ilkay mee vastnemen en hem ter wereld brengen. Letterlijk en figuurlijk. Ik trok en in één beweging had ik ons zoontje op mijn buik. 

De arbeid duurde meer dan 40 uur maar de bevalling duurde slechts een paar minuten. We waren alles behalve voorbereid zoals bij Kaan. En we hebben geen flauw benul van welk liedje er op dat moment speelde. Deniz bekwam amper van al het bloed dat onder het bed lag. Zelf kon ik alles nauwelijks bevatten en bleef ik huilen. Van emotie, van ontroering, en van de inspanning en ontspanning. Deniz knipte de navelstreng door en wachtte. Er lagen zelfs geen kleertjes klaar. De vloer lag vol met bloed om nog te zwijgen van al de rest. Maar de pijn ebte meteen weg. Geen knip, geen erruptie. Enkel maar liefde. Net zoals die eerste keer. Het is waar, je wordt verliefd op je kind en al de rest vervaagt. 

En de liefde, die is even sterk als bij je eerste kind. Schrik om onderscheid te maken. Schrik of ik opnieuw hetzelfde kon voelen. 

Maar dit kan. Allemaal opnieuw. 

Door jou, Ilkay. 

Liefs, 

Je mama.