Brief aan mijn kind (6 maanden jou mama)

Brief aan mijn kind

(6 maanden jou mama)

Ik begon deze blog voor mijn kind. Voor de herinneringen levendig te houden en voor niets te vergeten. Zoals een dagboek zeg maar. Het feit dat jullie ook een inkijk hebben, maakt het eens zo bijzonder. Nu ga ik terug naar de essentie van de blog en wil ik een brief richten aan mijn zoontje Kaan, die mij de voorbije maanden leerde wat het betekent om moeder te zijn:


Het eerste half jaar als mama is voorbij gevlogen. Ondertussen ben je aan de 7de maand gestart. Hoog tijd dus om neer te pennen hoe ik alles beleefde. Hoe fier ik ben om jou mama te zijn. Hoe blij ik ben dat je deze tijd deel uitmaakt van ons leventje.

Op 26 oktober werd ik mama. Voor het eerst in mijn leven. Natuurlijk voelde ik me al moeder van het ogenblik dat ik wist dat er leven in me groeide. Wat herinner ik me nog het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ondanks de negatieve test, was ik sterk overtuigd van mijn gevoel. En of het klopte. Ietwat later na de positieve test, mocht ik je papa inlichten. En hij was zo enthousiast. Ik heb hem sinds ons huwelijk zelden zo gelukkig gezien, en dat allemaal door jou, kleine man. 

En toen volgde de eerste echo. Jou hartje klopte zo snel, en mocht je dat van ons kunnen horen, zou het wellicht even snel gegaan zijn. De tranen van emotie volgde. Ons klein 'tikkeneike' op het scherm, maar toch al zo een levendige hartslag. 

Ook je papa was erbij en was meteen zijn beschermde zelf. Met de eerste vraag op zijn lippen of die snelheid van je hartje wel normaal was. Hij heeft trouwens geen enkel doktersbezoek gemist, wist je dat? Bij elke echo was hij daar.

Tijdens de zwangerschap van jou hebben we alles behalve stilgezeten. We hebben samen veel concerten gedaan. Muziek heb je dus meegekregen van in mama's buik. Het laatste was op 20 oktober. 6 dagen voor je besloot om op de wereld te komen. Daarnaast gingen we op reis, maar ook naar zee, en bleven we vooral knus bij elkaar. 

En toen kwam jij en verrijkte je ons leven. Wat ben ik trots dat ik je mama mag zijn. Al 6 maanden toon je ons wat echte liefde is. Onvoorwaardelijk, zonder dat je het zelf beseft, vul je ons leventje met geluk en wonderen. Want dat is mama zijn. Een wonder. Ook jou papa heb ik van een hele andere kant leren kennen. Van een man met weinig woorden, naar een tedere, zachte en grappige papa.

Je kwam in ons leven en keek meteen met je grote ogen naar ons. Die ogen van jou, daar krijgen we nog dagelijks complimenten over. Terwijl jij het bent die complimenten verdiend. 

Omdat je zo een lief, en vrolijk kind bent. 

Je hebt de eerste weken van je leventje dikwijls gehuild omwille van krampjes. En soms voelden we ons machteloos. Het leek wel alsof we enkel konden toekijken. Maar gelukkig kwamen er 'wonderdruppeltjes' en ging jou pijn weg. Vanaf dat moment leek het wel alsof je enkel nog kon lachen. Je eerste glimlach volgde snel, en ons hartje smolt. Om nog maar te zwijgen van de vele keren die volgden.

Kaan, elke dag die je beleeft ontdek je weer iets nieuw. En elke dag die volgt leren wij weer bij van jou. Eerst begon je jou hoofdje rechtop te houden, en toen ging je lachen en kraaien. En ondertussen kan je al gretig rollen en wil je maar al te graag zitten. 

Dus laten we je doen. Je zit al enkele seconden maar valt dan weer om. En ook dat is super om te zien. Wees gerust, je valt zacht. Maar toch zit je recht, gedurende enkele tellen.

Toen je 4,5 maand was, gaf ik je voor het eerst groentjes, wortelen om precies te zijn. Omdat iedereen me adviseerde om op 4 maanden te starten. Jij dacht er duidelijk anders over. Je lijfje stond vol rode puntjes en de smaak kon je ook niet bekoren. Daarom volgde mama haar buikgevoel en liet ik je nog wat langer aan de borst drinken.

Over borstvoeding gesproken trouwens. Wat hebben wij afgezien de eerste weken. Jij wellicht van de honger en ik van de pijn. Telkens weer had ik de hulp nodig van je papa of moeke om je aan te leggen. En jij, jij dronk met plezier. In mijn eentje wilde het maar niet lukken, en bijna gaf ik de strijd op. Ook moeke zei me dat het geen schande was om op te geven. Ik had tenminste geprobeerd.
En toen...
Toen ging het ineens "vanzelf". Elke dag een beetje beter. Vandaag, terwijl ik dit schrijf ben je 31 weken, en drink je nog steeds mama's melk.
Sinds 17 april eet je ook fruit en sinds 2 mei groentjes. En elke dag gaat het iets beter.
Zo was mijn ongeloof groot toen je vorige week besloot om op één dag 200 gram prei puree te eten en 300 gram fruitpap. Toegegeven, prei is ook mijn lievelingseten, dus dat kan ermee te maken hebben.

Kaan, ik wil dat je weet dat mama en papa trots zijn op jou. Op elke "stap" die je zet in je leven. En op het goed gevoel dat je ons geeft. Elke dag open ik mijn ogen en ben ik benieuwd naar wat de dag ons brengt. Telkens wanneer ik met mijn ogen knipper, lijkt het wel alsof je weer een beetje bent gegroeid. En telkens weer verbaasd het ons hoeveel je verandert bent. 
De laatste weken maak je meer en meer lawaai, en we zijn zo benieuwd naar wat je ons wilt vertellen. Maar neem gerust je tijd, en geniet van elke dag. Net zoals wij genieten van jou.

Wij zullen je helpen, en troosten, en wanneer het nodig is zullen we aan de zijlijn staan. Vandaag geniet ik van je handjes en voetjes die bewegen, en van je liefste lach.
En ook al ben ik benieuwd naar wat morgen brengt, voorlopig hoef je nog niet groter te zijn.

Lieve Kaan, de voorbije 6 maanden heb je ons leven zo verrijkt, dat ik me geen leven meer kan voorstellen zonder jou. Bedankt hiervoor. 

Hoewel ik uitkijk naar de komende 6 maanden, naar je eerste woordjes, je stapjes en je deugnieten kuren, ga ik vandaag nog eventjes genieten van jou. Van mijn klein kaboutertje. Mijn lieve baby.

Liefs

Je mama.