Moederdag

Moederdag

12 mei vierden we moederdag. Voor de eerste (min of meer 2de) keer mocht ik het zelf meemaken als kersverse mama.

Een dag zoals een ander, maar tegelijk zo beladen en met zoveel emoties.
Al jaren vier ik als Antwerpse 2 keer moederdag. Zowel in mei als op 15 augustus zet ik mijn mama en sinds enkele jaren mijn schoonmama in de bloemetjes.

Vorig jaar was ik in verwachting en kreeg ik geheel onverwacht kleine kadootjes van mijn ouders en mijn zus. Deniz die had niets, en dat was ook niet nodig want Kaan was nog niet fysiek aanwezig. Bovendien had ik ook allesbehalve gerekend op kadootjes.

Ook dit jaar hoefde ik niet teveel poespas. Maar toen kwam ik op de crèche aan om Kaan op te halen. Daar kreeg ik mijn allereerste moederdag geschenkje, en mijn hart ging een sprong sneller slaan.
Iets klein onbenullig, maar zo lief en schattig.
Een volgend cadeau volgde al snel bij thuiskomst, en nog eentje, en nog eentje... Meer dan ik nodig had. Meer dan ik verdien.

Wat later toen begonnen mijn emoties me parten te spelen. Noem het mama hormonen, maar sinds ik moeder ben sta ik nog meer dan tevoren stil bij het leven.

Ik dacht opeens aan al de kinderen die moederdag beleven zonder moeder.
Diegene die hun moeder verloren, die veel te vroeg afscheid moesten nemen.

Ik dacht aan alle wensouders, ❤️ aan de moeders die moeder zijn in hun hart en niets liever willen dan dit gevoel te delen met een kind. Hen werd het geluk niet gegund.

Wat met de ✨ sterrenouders? ✨De moeders die hun kindje moesten laten gaan. Ik ken er zovelen persoonlijk. Onder meer mijn eigen moeder.
Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het voelt om je kind af te geven. De sterke kracht die mijn moeder had om door te gaan, bewonder ik. Net zoals die van alle mama's en papa's van sterrenkindjes.

Op dat ogenblik dringt het tot me door.
Wat met al deze moeders? Die op moederdag geconfronteerd worden met het feit dat ze een moederdag doorbrengen zonder kind...

Wat met alle kinderen, die op zo'n dag geconfronteerd worden met het verdriet om zonder moeder te moeten gaan...
Om hun weg verder te zetten. Alleen?

Ook dat doet me verdriet. Ik zou hen willen vastnemen en troosten. Maar dat zou geen verschil maken. Hoe voelen zij zich wanneer ze bericht na bericht lezen op sociale media over moederdag?
Al de blije gezichten.

In mijn hart weet ik dat hun moeders trots zouden zijn. Dat ze hen bijstaan en dat de kinderen alleen, maar nooit echt alleen zullen zijn. Want waar ze ook gaan, zullen hun moeders over hen waken.

Net zoals de sterren aan de hemel zullen schijnen voor elke ouder die zijn kind verloor.
Maar toch maakt het deze dag niet minder beladen.

Ik zet me opnieuw neer en besef eens te meer dat ik zo dankbaar ben. Dankbaar voor het geschenk dat me werd gegeven. Het kind dat ik in me droeg.
Dankbaar omdat ik moeder mocht worden. Mocht zijn. En dankbaar dat ik nog samen met mijn moeder en schoonmoeder mag genieten van dit moment. Dat we alles samen mogen beleven.

Ik ben gelukkig dat ik mijn kind mag bewonderen en dichtbij me heb.
De cadeaus en bloemen zijn op een dag als deze overbodig. De commerce ook.

Wat ik voortaan wil vragen is om op een dag als deze bewust te zijn. Bewust van al diegene die het moeilijk hebben. Diegene die je steun kunnen gebruiken.
Wens hen ook een fijne moederdag.
Geef hen een bloem of knuffel.
Zij kunnen het harder gebruiken dan ons.

Dankjewel.