Mijn bevallingsverhaal: de geboorte van Kaan
Mijn bevallingsverhaal.
Na 9 maanden als moeder wordt het hoog tijd om dit neer te pennen. Niet alleen omdat dit de meest gestelde vraag is, sinds ik moeder ben. Of omdat iedereen hun bevallingsverhaal deelt. Maar vooral omdat ik bang ben het te vergeten.
De eerste maanden zit dit tot elke milliseconde in je geheugen, maar ik moet toegeven dat het stilaan begint te vervagen. Dringend tijd om te beginnen schrijven dus.
Ik was uitgerekend voor 1 november 2018,volgens de gynaecoloog. Volgens mijn eigen berekening zou het 26 oktober zo ver zijn. Het klopte, tot op de dag.
Normaal werkt Deniz tot 17u00. Hij werkt trouwens als bediende, in het ziekenhuis waar de bevalling gepland was.
25 oktober moest hij echter s'avonds opnieuw gaan werken, voor een evacuatie oefening. Hij kwam thuis rond kwart over 5, en maakte heerlijk stoofvlees. Daarna zou hij weer vertrekken.
Op dat moment was ik volgens de gynaecoloog 39 weken en 1 dag zwanger.
Ik vroeg aan Deniz of hij snel nog wat foto's wou nemen in de tuin, als herinnering.
Deniz, die vroeg zich af waarvoor dat nodig was. Voor de zoveelste keer, een wekelijkse foto. We hadden immers nog tijd. Dit kon toch wachten tot morgen... Wist hij veel dat Kaan een dag later in ons armen zou liggen.
Maar goed, na lang aandringen, gingen we snel in de tuin wat foto's nemen. En toen vertrok hij.
Ik bleef achter. Het werd laat, ik kreeg honger, maar was te misselijk om te eten. Ik voelde me ziek, moe en vermoeid. Nochtans had ik nauwelijks last van kwaaltjes.
Ik telefoneerde met mijn ouders. Mijn moeder en ik, kunnen uren praten, zeker toen, wetende dat ik alleen thuis was, en bovendien hoogzwanger. Er was altijd iemand stand by. Ik weet nog dat mijn moeder zij 'als jou berekening klopt, dan zal het toch stilaan moeten gebeuren want we zijn al 25 oktober. Ondertussen ging ik naar toilet. Jawel, tijdens het telefoongesprek 🙊
Zo zijn we nu eenmaal. Ik moest nauwelijks plassen, maar had wel een druk op mijn blaas. Dacht ik. Toen keek ik naar het toiletpapier en zag ik, (sorry voor de gevoelige lezer), die slijmprop. Zeg maar, een hoopje 'snot' maar echt dan.
Ik zei tegen mijn moeder, die nog altijd aan de telefoon hing, wat er zojuist gebeurde.
Je moet weten, ik ben de jongste van 6 en mijn moeder schrikt van niets meer. 'Ja kind, als dit zo is, dan zal het wel voor een van deze zijn.'
Ik besloot om maar eens op te hangen, en te gaan rusten. De rugpijn en misselijkheid werd erger en Deniz kwam thuis rond 22u30. Hij schrok omdat ik niets gegeten had, en overtuigde me toch een beetje te proeven. Ik at, letterlijk een beetje stoofvlees, zonder groenten, zonder aardappelen, zonder meer. Het ging niet.
Het was donderdag avond en een lange dag geweest, dus we gingen slapen.
Ik viel even in slaap maar werd rond 23u30 wakker met 'oefenweeën' of dat dacht ik toch. We openden een film: Deathpool 2' omdat ik niet kon slapen. De pijn werd lastiger. Ik begon rond te wandelen in de kamer, en kon niet anders dan bewegen. Deniz vroeg meermaals of het niet beter was om te liggen en te rusten. Tussendoor keken we verder naar de film en lachten we.
Het werd later. Regelmatig stopten we de film, omwille van de pijn.
Na een paar uurtjes, zei Deniz dat de weeën nu toch sneller begonnen te komen. Zelf had ik niets door. Dit viel nog mee, toch?
We gingen het eventjes timen. Gelukkig maar, want jawel, elke 2 minuten een wee. Tijd om ons 'valiesje' te nemen. Ik stemde in en we gingen naar de auto. Het was ongeveer 3u00. Tijdens het inladen, ging alles prima, tot ik moest instappen. Ineens voelde ik de weeën heftig achter elkaar. Ook het zitten was een hel. Hadden we te lang gewacht?
De rit naar het ziekenhuis is ongeveer 1km. Lekker dichtbij. We kwamen toe en mochten meteen naar de verloskamer. Ik moest wachten op een rolstoel, die ik eerst niet wou, tot ik hem zag. Die wandeling naar boven was nooit meer gelukt. Dat besefte ik, zodra ik in de rolstoel zat.
In de verloskamer gingen we aan de monitor. We kregen een testje en jawel, mijn vruchtwater was gebroken. Omdat ik drager was van de GBS bacterie, moest ik meteen een infuus met antibiotica krijgen. Dit om streptokokken bij de baby te voorkomen.
Daarna bleven we met ons tweetjes (drietjes) achter. Deniz zette de laptop aan, en we gingen verder naar de film kijken. Ik wandelde rond, en ging zitten op de bal. Die fameuze bal, waar iedereen zo lovend over is. Ik vond er zelf geen bal aan 😂 (heb je hem?) Maar goed.
Dan maar even op 't bed liggen. Ook dat deed meer pijn dan deugd. Gelukkig was er ook een bad. Met hulp van Deniz en de vroedvrouw, ging ik in bad. Ik mocht alle tijd nemen die ik wou. Deniz is al die tijd geen minuut van mijn zijde geweken. Ik bleef ongeveer 4 uur in bad met een douche op mijn rug en buik. Dit was perfect om de weeën op te vangen. Telkens liet Deniz het bad tijdig half leeg lopen, wanneer nodig. We stopten de film en openden onze baby playlist.
De baby playlist maakten we de weken voor de bevalling. Enkel nummers die gaan over kinderen, baby's, ouder of moeder worden... Stuk voor stuk prachtige nummers om bij weg te dromen. In het Nederlands, Turks, Engels, Duits... Het kalmeerde me, gaf me een gevoel van rust en maakte de bevalling precies zoals ik hoopte.
Rond 8u00 kon ik het niet meer aan. De weeën volgde elkaar nu zo kort op en de pijn werd te heftig. Ik ging met hulp, uit het bad. Daarna werd de pijn alsmaar heftiger. De weeën ving ik op met hulp van Deniz en de vroedvrouwen. Al die tijd bleef Deniz bij me. De uren verstreken.
Ik wou zo graag een natuurlijke bevalling...
Twee uur later zat ik op 6 cm. en werd de pijn er niet beter op. Deniz moedigde me aan maar stelde ook een epidurale voor. Ik probeerde nog een dik half uur en stemde dan in. De anesthesist zou opgeroepen worden. Vanaf dat ogenblik, ging elke seconde te traag. Waar bleef die verdomde anesthesist? Bleek deze in de file te staan.
Om 10u20 en met 7cm, was het zover. Ik kreeg de epidurale. Tijdens een wee werd er geprikt. Dit viel echt beter mee dan verwacht. Bij een epidurale heb je verschillende mogelijkheden.
Één waarbij je volledig verdoofd wordt, en eentje waarbij je met een pomp kan bij verdoven. In het ziekenhuis waar wij waren, werken ze met de laatste methode.
Ik zei heel duidelijk tegen de anesthesist dat ik alles wilde voelen. Ik wou niet lam zijn, maar elke wee voelen. Alsof het de 'gewone' weeën waren en niet de persweeën. Een half uur later, werd de pijn erger dan voorheen. De vroedvrouw keek op de monitor en één blik om mijn gezicht, was voldoende om te weten dat de epidurale veel te licht was. Opnieuw kwam de anesthesist om bij te pompen. Ik was bedroefd, maar aanvaardde het. Ik smeekte wel om toch nog de weeën te voelen. Ik wilde geen venteuse (zuignap) of vroedvrouw die mee op mijn buik moest helpen duwen.
Rond kwart voor 11 begon de epidurale zijn werk te doen. Ik kon opnieuw ademhalen en op krachten komen. Ik voelde elke wee, maar opnieuw zoals de eerdere weeën. Ik lag op bed en Deniz zat naast me. We luisterden naar de muziek. Deniz bracht me regelmatig een washandje voor in mijn hals en op mijn hoofd.
Het ging. Tot ik moest plassen...
Ik kan niet plassen waar anderen bij zijn, dus vroeg ik aan de vroedvrouw en Deniz om de kamer te verlaten. Toen ik klaar was, ging de vroedvrouw nog eens kijken hoeveel ontsluiting ik had. Deniz wachtte op de hal. Dit was het enige moment dat hij de kamer verliet.
Ik had volledige ontsluiting en de epidurale werd uitgezet. Dit is verplicht.
De vroedvrouw riep Deniz:
'Je mag binnenkomen, je vrouw gaat bevallen' 'hoezo bevallen, ze ging toch gewoon plassen' 'ja ze is klaar en het is tijd om te bevallen' 'hoezo, ze gaat bevallen, nu?' hilarische conversatie 😂
Achteraf bekeken dacht hij wellicht dat Kaan er elk moment kon uitvallen.
Om half 12 begonnen de persweeën. Deniz ondersteunde elke wee. Samen met twee schatten van vroedvrouwen, en onze gynaecoloog. Meermaals kreeg ik een washandje met water op mijn hoofd. Het deed pijn. Ik voelde elke wee.
Tussen de weeën door, lachten we. De gynaecoloog en Deniz wedden of we 12u00 zouden halen. De minuten verstreken.
Het ergste moment was wanneer ik het hoofdje voelde en de wee stopte. Heel mijn lijf wilde persen, maar ik mocht niet van de gynaecoloog. Als ik nu zou persen, zou er geknipt worden. Ik moest luisteren.
De hartslag op de monitor verminderde en mijn instinct wou persen. Ik was ongerust. Kaan wou eruit.
Maar ik luisterde. De volgende wee, kwam het hoofdje van Kaan. In een milliseconde dacht ik 'oh née, nu de schouders nog', maar die schouders, voelde ik nauwelijks. Kaan werd geboren.
Precies 46 minuten later, om 12u31, werd ik verliefd, op mijn kind. Onze zoon.
De ganse tijd speelde de muziek op de achtergrond. Onze playlist. Een van de laatste nummers waren, Annies Song en Number One. Maar het nummer waarop Kaan ter wereld kwam was 'Thousand Years'
Ik huilde. De emoties waren overweldigend. Deniz pinkte een traan weg, maar hield het verder droog. Kaan werd op mijn borst gelegd. Hij was warm, glibberig en schreeuwde. Maar vooral de warmte zal ik nooit vergeten.
Deniz knipte de navelstreng door. We bleven ongeveer een half uur samen.
Kaan probeerde een beetje te 'drinken'
Daarna ging Kaan bij Deniz knuffelen, skin to skin. Ietwat later kreeg hij zijn eerste rapport.
9/10 op de apgar score. Maar van ons kreeg hij een 10.
Hij kreeg zijn kleertjes, een roze ziekenhuis mutsje en we gingen samen met de rolstoel naar onze familiekamer.
Hier begon ons verdere leven, als ouders.
Als gezin van 3.
Na 9 maanden als moeder wordt het hoog tijd om dit neer te pennen. Niet alleen omdat dit de meest gestelde vraag is, sinds ik moeder ben. Of omdat iedereen hun bevallingsverhaal deelt. Maar vooral omdat ik bang ben het te vergeten.
Ik was uitgerekend voor 1 november 2018,volgens de gynaecoloog. Volgens mijn eigen berekening zou het 26 oktober zo ver zijn. Het klopte, tot op de dag.
Normaal werkt Deniz tot 17u00. Hij werkt trouwens als bediende, in het ziekenhuis waar de bevalling gepland was.
25 oktober moest hij echter s'avonds opnieuw gaan werken, voor een evacuatie oefening. Hij kwam thuis rond kwart over 5, en maakte heerlijk stoofvlees. Daarna zou hij weer vertrekken.
Op dat moment was ik volgens de gynaecoloog 39 weken en 1 dag zwanger.
Ik vroeg aan Deniz of hij snel nog wat foto's wou nemen in de tuin, als herinnering.
Deniz, die vroeg zich af waarvoor dat nodig was. Voor de zoveelste keer, een wekelijkse foto. We hadden immers nog tijd. Dit kon toch wachten tot morgen... Wist hij veel dat Kaan een dag later in ons armen zou liggen.
Maar goed, na lang aandringen, gingen we snel in de tuin wat foto's nemen. En toen vertrok hij.
Ik bleef achter. Het werd laat, ik kreeg honger, maar was te misselijk om te eten. Ik voelde me ziek, moe en vermoeid. Nochtans had ik nauwelijks last van kwaaltjes.
Ik telefoneerde met mijn ouders. Mijn moeder en ik, kunnen uren praten, zeker toen, wetende dat ik alleen thuis was, en bovendien hoogzwanger. Er was altijd iemand stand by. Ik weet nog dat mijn moeder zij 'als jou berekening klopt, dan zal het toch stilaan moeten gebeuren want we zijn al 25 oktober. Ondertussen ging ik naar toilet. Jawel, tijdens het telefoongesprek 🙊
Zo zijn we nu eenmaal. Ik moest nauwelijks plassen, maar had wel een druk op mijn blaas. Dacht ik. Toen keek ik naar het toiletpapier en zag ik, (sorry voor de gevoelige lezer), die slijmprop. Zeg maar, een hoopje 'snot' maar echt dan.
Ik zei tegen mijn moeder, die nog altijd aan de telefoon hing, wat er zojuist gebeurde.
Je moet weten, ik ben de jongste van 6 en mijn moeder schrikt van niets meer. 'Ja kind, als dit zo is, dan zal het wel voor een van deze zijn.'
Ik besloot om maar eens op te hangen, en te gaan rusten. De rugpijn en misselijkheid werd erger en Deniz kwam thuis rond 22u30. Hij schrok omdat ik niets gegeten had, en overtuigde me toch een beetje te proeven. Ik at, letterlijk een beetje stoofvlees, zonder groenten, zonder aardappelen, zonder meer. Het ging niet.
Het was donderdag avond en een lange dag geweest, dus we gingen slapen.
Ik viel even in slaap maar werd rond 23u30 wakker met 'oefenweeën' of dat dacht ik toch. We openden een film: Deathpool 2' omdat ik niet kon slapen. De pijn werd lastiger. Ik begon rond te wandelen in de kamer, en kon niet anders dan bewegen. Deniz vroeg meermaals of het niet beter was om te liggen en te rusten. Tussendoor keken we verder naar de film en lachten we.
Het werd later. Regelmatig stopten we de film, omwille van de pijn.
Na een paar uurtjes, zei Deniz dat de weeën nu toch sneller begonnen te komen. Zelf had ik niets door. Dit viel nog mee, toch?
We gingen het eventjes timen. Gelukkig maar, want jawel, elke 2 minuten een wee. Tijd om ons 'valiesje' te nemen. Ik stemde in en we gingen naar de auto. Het was ongeveer 3u00. Tijdens het inladen, ging alles prima, tot ik moest instappen. Ineens voelde ik de weeën heftig achter elkaar. Ook het zitten was een hel. Hadden we te lang gewacht?
De rit naar het ziekenhuis is ongeveer 1km. Lekker dichtbij. We kwamen toe en mochten meteen naar de verloskamer. Ik moest wachten op een rolstoel, die ik eerst niet wou, tot ik hem zag. Die wandeling naar boven was nooit meer gelukt. Dat besefte ik, zodra ik in de rolstoel zat.
In de verloskamer gingen we aan de monitor. We kregen een testje en jawel, mijn vruchtwater was gebroken. Omdat ik drager was van de GBS bacterie, moest ik meteen een infuus met antibiotica krijgen. Dit om streptokokken bij de baby te voorkomen.
Daarna bleven we met ons tweetjes (drietjes) achter. Deniz zette de laptop aan, en we gingen verder naar de film kijken. Ik wandelde rond, en ging zitten op de bal. Die fameuze bal, waar iedereen zo lovend over is. Ik vond er zelf geen bal aan 😂 (heb je hem?) Maar goed.
Dan maar even op 't bed liggen. Ook dat deed meer pijn dan deugd. Gelukkig was er ook een bad. Met hulp van Deniz en de vroedvrouw, ging ik in bad. Ik mocht alle tijd nemen die ik wou. Deniz is al die tijd geen minuut van mijn zijde geweken. Ik bleef ongeveer 4 uur in bad met een douche op mijn rug en buik. Dit was perfect om de weeën op te vangen. Telkens liet Deniz het bad tijdig half leeg lopen, wanneer nodig. We stopten de film en openden onze baby playlist.
De baby playlist maakten we de weken voor de bevalling. Enkel nummers die gaan over kinderen, baby's, ouder of moeder worden... Stuk voor stuk prachtige nummers om bij weg te dromen. In het Nederlands, Turks, Engels, Duits... Het kalmeerde me, gaf me een gevoel van rust en maakte de bevalling precies zoals ik hoopte.
Rond 8u00 kon ik het niet meer aan. De weeën volgde elkaar nu zo kort op en de pijn werd te heftig. Ik ging met hulp, uit het bad. Daarna werd de pijn alsmaar heftiger. De weeën ving ik op met hulp van Deniz en de vroedvrouwen. Al die tijd bleef Deniz bij me. De uren verstreken.
Ik wou zo graag een natuurlijke bevalling...
Twee uur later zat ik op 6 cm. en werd de pijn er niet beter op. Deniz moedigde me aan maar stelde ook een epidurale voor. Ik probeerde nog een dik half uur en stemde dan in. De anesthesist zou opgeroepen worden. Vanaf dat ogenblik, ging elke seconde te traag. Waar bleef die verdomde anesthesist? Bleek deze in de file te staan.
Om 10u20 en met 7cm, was het zover. Ik kreeg de epidurale. Tijdens een wee werd er geprikt. Dit viel echt beter mee dan verwacht. Bij een epidurale heb je verschillende mogelijkheden.
Één waarbij je volledig verdoofd wordt, en eentje waarbij je met een pomp kan bij verdoven. In het ziekenhuis waar wij waren, werken ze met de laatste methode.
Ik zei heel duidelijk tegen de anesthesist dat ik alles wilde voelen. Ik wou niet lam zijn, maar elke wee voelen. Alsof het de 'gewone' weeën waren en niet de persweeën. Een half uur later, werd de pijn erger dan voorheen. De vroedvrouw keek op de monitor en één blik om mijn gezicht, was voldoende om te weten dat de epidurale veel te licht was. Opnieuw kwam de anesthesist om bij te pompen. Ik was bedroefd, maar aanvaardde het. Ik smeekte wel om toch nog de weeën te voelen. Ik wilde geen venteuse (zuignap) of vroedvrouw die mee op mijn buik moest helpen duwen.
Rond kwart voor 11 begon de epidurale zijn werk te doen. Ik kon opnieuw ademhalen en op krachten komen. Ik voelde elke wee, maar opnieuw zoals de eerdere weeën. Ik lag op bed en Deniz zat naast me. We luisterden naar de muziek. Deniz bracht me regelmatig een washandje voor in mijn hals en op mijn hoofd.
Het ging. Tot ik moest plassen...
Ik kan niet plassen waar anderen bij zijn, dus vroeg ik aan de vroedvrouw en Deniz om de kamer te verlaten. Toen ik klaar was, ging de vroedvrouw nog eens kijken hoeveel ontsluiting ik had. Deniz wachtte op de hal. Dit was het enige moment dat hij de kamer verliet.
Ik had volledige ontsluiting en de epidurale werd uitgezet. Dit is verplicht.
De vroedvrouw riep Deniz:
'Je mag binnenkomen, je vrouw gaat bevallen' 'hoezo bevallen, ze ging toch gewoon plassen' 'ja ze is klaar en het is tijd om te bevallen' 'hoezo, ze gaat bevallen, nu?' hilarische conversatie 😂
Achteraf bekeken dacht hij wellicht dat Kaan er elk moment kon uitvallen.
Om half 12 begonnen de persweeën. Deniz ondersteunde elke wee. Samen met twee schatten van vroedvrouwen, en onze gynaecoloog. Meermaals kreeg ik een washandje met water op mijn hoofd. Het deed pijn. Ik voelde elke wee.
Tussen de weeën door, lachten we. De gynaecoloog en Deniz wedden of we 12u00 zouden halen. De minuten verstreken.
Het ergste moment was wanneer ik het hoofdje voelde en de wee stopte. Heel mijn lijf wilde persen, maar ik mocht niet van de gynaecoloog. Als ik nu zou persen, zou er geknipt worden. Ik moest luisteren.
De hartslag op de monitor verminderde en mijn instinct wou persen. Ik was ongerust. Kaan wou eruit.
Maar ik luisterde. De volgende wee, kwam het hoofdje van Kaan. In een milliseconde dacht ik 'oh née, nu de schouders nog', maar die schouders, voelde ik nauwelijks. Kaan werd geboren.
Precies 46 minuten later, om 12u31, werd ik verliefd, op mijn kind. Onze zoon.
De ganse tijd speelde de muziek op de achtergrond. Onze playlist. Een van de laatste nummers waren, Annies Song en Number One. Maar het nummer waarop Kaan ter wereld kwam was 'Thousand Years'
Ik huilde. De emoties waren overweldigend. Deniz pinkte een traan weg, maar hield het verder droog. Kaan werd op mijn borst gelegd. Hij was warm, glibberig en schreeuwde. Maar vooral de warmte zal ik nooit vergeten.
Deniz knipte de navelstreng door. We bleven ongeveer een half uur samen.
Kaan probeerde een beetje te 'drinken'
Daarna ging Kaan bij Deniz knuffelen, skin to skin. Ietwat later kreeg hij zijn eerste rapport.
9/10 op de apgar score. Maar van ons kreeg hij een 10.
Hij kreeg zijn kleertjes, een roze ziekenhuis mutsje en we gingen samen met de rolstoel naar onze familiekamer.
Hier begon ons verdere leven, als ouders.
Als gezin van 3.
Reacties
Een reactie posten