In blijde verwachting

7 februari 2018.
De dag van de conceptie. Gek genoeg wist ik meteen 'ik ben zwanger'
Alsof ik precies  voelde dat het zover
                                          was.

Zo begon ons verhaal. Of toch niet helemaal? Deniz en ik waren precies 6 jaar samen toen we de beslissing namen om aan gezinsuitbreiding te denken.
Niet alles liep van een leien dakje.

De eerste maanden volgde telkens weer ontgoocheling wanneer mijn periode aanbrak. Wat voor sommigen meteen lukt, wou bij ons maar niet gebeuren.
Nochtans wist ons verstand dat dit heel normaal was. Zo duurt het gemiddeld 1 jaar om te ontpillen. Ons hart daarentegen...

Voor toekomstige mama's... Wees dus niet meteen ongerust als het niet direct lukt.

De maanden die volgden, probeerden we het dus ook over een andere boeg te gooien. Zo zagen we elke maand die negatief was als een extra maand met ons tweetjes. We probeerden zoveel mogelijk te reizen, dingen te ontdekken, concerten en festivals te doen,.. Kortom alles wat moeilijker wordt met een baby.
Toegegeven, de teleurstelling was er soms nog maar veel minder dan voorheen. Ik denk ook dat het net beter ging omdat de stress wegviel.

Na 1 jaar en 3 maanden was het dan zover.
Vermoeidheid, prikkelbaar en plassen, véél plassen... Op vrijdagavond deed ik een testje, vol overtuiging van het leven in mij. Ik wist namelijk de bewuste 7de februari was het gebeurd. Ze zeggen dat sommige vrouwen die 'sprong' voelen. Net zoals ik had meegemaakt.
De test was negatief. De teleurstelling enorm. Vol ongeloof en verdriet bleef ik achter. Zondag ochtend kon ik niet anders dan opnieuw testen. Heel mijn lichaam schreeuwde dat ik zwanger was.
De langste minuten van ons leven. En toen verschenen er twee streepjes. Positief.
Om maar te zeggen, volg soms je gevoel!

Maanden had ik me voorbereid om dit aan Deniz te vertellen. Met een boodschap onderin een mok, met een rompertje,...
Dit zou een mooi verhaal kunnen zijn of een Pinterest foto.

De realiteit was anders. Ik trilde op mijn benen, tranen stroomden van mijn wangen, ik liep uit de badkamer en ik sprong rond Deniz zijn nek. Die wist niet wat er gebeurde. Het was hectisch, onvoorbereid, perfect in de inperfectie.

Wat volgde was een zwangerschap van 39 weken. Het merendeel genieten en af en toe ziek zijn. Ik heb gelukkig een vlotte zwangerschap gehad. Weinig kwaaltjes, weinig kilo's en dat allemaal dankzij chance. Pure chance.

Ik bleef dan ook de actieve, bezige mama met een baby in de buik.
Ik kan het alleen maar aanbevelen. Als je het geluk mag hebben van een goede zwangerschap, blijf dan bewegen, blijf dan gezond eten en blijf vooral genieten van alles wat je doet, want je bent zwanger, niet ziek.

Als je een mindere zwangerschap hebt, dan raad ik aan om je zoveel mogelijk in de watten te laten leggen door anderen. Sta je er toch alleen voor, probeer dan vooral de rust op te zoeken, met een warm bad en een goed boek. Niets kan zoveel deugd doen dan lekker eten en goed slapen.
En vraag hulp, want alleen is nooit helemaal alleen.

Vandaag, precies één jaar later pen ik dit neer. Met een wolk van een baby naast me.
Ik schrijf dit voor mezelf, mijn kind, de liefdes van mijn leven én voor wie het lezen wilt. Want geluk dat overkomt je en schuilt soms in een kleine hoek. Voor mij is mijn gezin mijn geluk. Dat waarop ik altijd wachtte en waarvan ik steeds droomde.

Volgende keer vertel ik je over de bevalling  roze wolk en slapeloze nachten.
Tot schrijfs.